Urodził się 20 lutego 1894 r. w Rzeszowie, zmarł 13 października 1985 r. w Zakopanem. Służbę wojskową rozpoczął w 1915 r. W tym samym roku został ranny w bitwie pod Rarańczą.

W roku 1920 podczas walk we Lwowie przyjął pseudonim „Boruta”. Nominację generalską otrzymał w 1936 r. jako dowódca 22 Dywizji Piechoty Góralskiej. We wrześniu 1939 r. był dowódcą Grupy „Boruta”

W 1941 r. wstąpił do Polskiej Armii zorganizowanej w ZSRR. W tym samym roku generał Anders zaproponował mu zorganizowanie 5 Dywizji Piechoty. Z armią Andersa przeszedł cały szlak bojowy, który zakończył w Szkocji w 1945 r.

Podczas swojej służy wojskowej był wielokrotnie odznaczany, min: Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości
z Mieczami, 7 – krotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Polonia Restituta oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

W grudniu 1945 r. z zachodu powrócił do Polski. Do lipca 1946 r. pełnił funkcję zastępcy szefa Departamentu Piechoty
i Kawalerii w Ministerstwie Obrony Narodowej. W tym samym roku zakończył służbę wojskową. Na skutek konfliktu
z gen. Karolem Świerczewskim został przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku. W 1958 r. zaangażował się w działalność Związku Inwalidów Wojennych, był prezesem okręgu szczecińskiego. Do 1964 r. prowadził gospodarstwo rolne w Skolwinie w Szczecinie W 1964 r. zamieszkał w Zakopanem, gdzie prowadził głównie działalność kombatancką.

W maju 2002 r. Rada Miasta Szczecina podjęła uchwałę o wyrażeniu zgody na wzniesienie pomnika upamiętniającego gen. Borutę – Spiechowicza. Został on odsłonięty 17 września 2005 r. przy ulicy Inwalidzkiej 15.